Вечар жыцьця ўжо ступіў на парог,
моўчкі да нас прабіраецца ў сені.
Ляснуў зьнячэўку ля клямкі замок,
уздрыгануліся вушы сьценаў.
У печы кафлянай паленьне трашчыць,
сум і цяпло, цішыня па пакоях.
Верная хатка старая стаіць,
вечар вартуе і рэшткі спакою.
Кніжкі навокал, душы дабрыня,
ціха прысела за стол чалавечнасьць.
Дзесь за дзьвярамі грыміць мітусьня,
якая ўжо сталаму сэрцу пярэчыць.
Сьцішана боль адплывае з душы.
Хата – прыпынак роднае мовы,
веры, што покуль народ будзе жыць,
мова прыдасца для шчырай размовы.
|
|
